Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 279, 16-6-2010 

Ποιός τελικά εἶναι ὁ ἀδικούμενος;

Ἐλευθερίου Οἰκονομάκου

Οἰ ἀναγνῶστες μας γνωρίζουν τό πρόβλημα, πού προέκυψε ἀπό τίς ἐκθρονίσεις 12 ἱεραρχῶν τό 1974, καί πού ταλανίζει μέχρι σήμερα τήν Ἐκκλησία μας. Σημειώνουμε ὅτι, τόν τελευταίο καιρό, ἀκούγονται ὅλο καί πιό συχνά φράσεις συμπαθείας πρός τά θύματα ἀπό πολλά στόματα, ἀκόμα καί ἀξιωματούχων τῆς Ἐκκλησίας. Πανθομολογεῖται πιά ὅτι ἡ ἀναίτια, ἄνευ δίκης, πραξικοπηματική καταδίκη τῶν 12 σέ ἔκπτωση ἦταν πράξη ἄδικη. Καί ὅτι ἡ ἐπιβολή τοῦ ἐπιτιμίου ἀκοινωνησίας τό 1993 σέ τρεῖς ἐξ αὐτῶν, τότε ἐπιζόντες, δέν εἶχε κανονικό ἤ νομικό ἔρεισμα· ἦταν τό πρόσχημα γιά νά μήν ἐπανέλθουν στίς θέσεις τους μετά τή δικαίωσή τους ἀπό τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας. Ἀκόμα πιό ἄδικη χαρακτηρίζεται ἡ διαιώνιση αὐτῆς τῆς ἀνωμαλίας μέχρι καί σήμερα.

Ὡς τόσο, παρά τίς ξεκάθαρες θέσεις κάποιων, ὅπου καί ὅταν ὑπάρχουν, διακρίνουμε γενικά σ’ αὐτές τίς ἐκφράσεις συμπάθειας πλεόνασμα στρουθοκαμηλισμοῦ ἐκ μέρους κάποιων «εὐσεβῶν» καί, τό χειρότερο, ὑποκρισίας τῶν ταγῶν. Ἡ τάση εἶναι νά θεωρεῖται τό πρόβλημα ὡς μιά συνήθης σ’ αὐτόν τόν κόσμο ὑπόθεση ἀδικίας σέ βάρος κάποιων προσώπων, τήν ὁποία, λένε, «πρέπει νά ὑπομείνουν μέ καρτερία καί ἐλπίδα στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ»! Ὄχι ὡς κρίση μέσα στήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία. Ὄχι ὡς ἐκκλησιολογικό πρόβλημα. Τό ἐρώτημα, πού ἐκ συστήματος παρακάμπτεται, εἶναι: ποιός, σέ τελευταία ἀνάλυση, εἶναι ὁ κατ᾿ ἐξοχήν ἀδικούμενος σ’ ὅλη αὐτήν τήν ὑπόθεση; Τέσσαρες εἶναι οἱ ἄξονες, πού, κατά τήν ἄποψή μας, προσδιορίζουν τήν κρίση ὡς βαθύτατη ἐκκλησιολογική ἐκτροπή.

Πρῶτον, οἱ ἀδικηθέντες ἦταν ποιμενάρχες καί ἡ ἀδικία πρός αὐτούς συνίστατο στήν ἀνακοπή τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου, πού τούς εἶχε ἀνατεθεῖ.

Κυριακή Γ΄ Λουκᾶ
(Ἀνάσταση τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας τῆς Ναΐν)
Τό πέρασμα στήν ἀνάσταση καί στήν αἰώνια ζωή

(Ἀρχιμ. Εἰρηναῖος Μπουσδέκης, 6-10-2024)

Ἀποστολικό Κήρυγμα Κυριακῆς 15ης

Ὀστράκινα σκεύη Ἰησοῦ Χριστοῦ


Μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικόδημος

(Β' Κορ. 4,6-15)

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 279, 16-6-2010 

«Τά τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα» (ε)

(Τό ἔκκλητο στό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως)

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Στό βαρύ ζόφο τῶν κακῶν χειρισμῶν τῆς ἠθικῆς χωματερῆς Μπεζενίτη ἐκ μέρους τοῦ, «φίλου του», ἑλληνικοῦ Συνοδικοῦ κυκλώματος καί -ἰδιαζόντως- ἐκ μέρους τοῦ «ἰξευτοῦ» (κυνηγοῦ μέ ξόβεργες), ἀθεμελίωτων Ἱεροκανονικά, προνομίων, Πατριάρχη Βαρθολομαίου, γεγονότα, πού εὐτέλισαν τούς ἱερούς θεσμούς καί πλήγωσαν τίς συνειδήσεις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, ἀλλά σωριάστηκαν περιφρονητικά στό ἑρμάρι τῆς λήθης, ἐπιστρέφουν στίς μνῆμες τοῦ λαϊκοῦ πληρώματος καί δρομολογοῦν διάδοχες ἀντιδράσεις καί διογκωμένες ἀντιστάσεις.

Στή σειρά τῶν ἄρθρων, πού ξεδιπλώσαμε τήν ἱστορία τοῦ «ἐκκλήτου», προσφύγαμε στίς ἀναλύσεις τῶν μεγάλων Κανονολόγων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Μελετήσαμε τό πλούσιο, παλαιό καί πρόσφατο, ἱστορικό ὑλικό. Καί διαπιστώσαμε, πώς ὅλα, «ἐν συμφωνίᾳ», ἐντοπίζουν καί περιορίζουν τό δικαίωμα τοῦ προκαθήμενου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινούπολης, νά δέχεται «ἔκκλητες» ἀναφορές καί νά ἀποφαίνεται ἁμετάκλητα, μόνο στίς περιπτώσεις Ἱεραρχῶν, πού διακονοῦν στά ὅρια τῆς Πατριαρχικῆς δικαιοδοσίας του. Σέ καμμιά ἄλλη περίπτωση δέν παραχωρεῖται στόν Πατριάρχη ἄδεια νά διεισδήσει σέ ξένη δικαιοδοσία καί νά λειτουργήσει ὡς ἀνώτατος δικαστής.

Ἡ ἀποδοχή ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆς Πατριαρχικῆς Συνοδικῆς Πράξης τοῦ 1928, πού ἐξασφαλίζει στόν Πατριάρχη τό δικαίωμα ἀποδοχῆς ἐκκλήτων προσφυγῶν ἐκ μέρους τῶν Μητροπολιτῶν τῶν Νέων Χωρῶν, ἦταν μιά ἀδελφική, τιμητική, παραχώρηση στή βαθειά τραυματισμένη Ἐκκλησία τοῦ Βοσπόρου καί τίποτα περισσότερο. Ἡ ἀδελφή, ὅμως, Ἐκκλησία τῆς ἄλλοτε βασιλεύουσας, θεώρησε τήν ἰσχνή, κυριολεκτικά συμβατική, αὐτή διασύνδεση, ὡς εὐκαιρία προβολῆς κυριαρχικῶν ἀξιώσεων καί ὡς δικαίωμα ἐπεμβάσεων -ὅποτε οἱ περιστάσεις ἀνοίγουν διαβάσεις- στά ἐσωτερικά τῆς Αὐτοκέφαλης ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 278, 1-6-2010 

Ποιμαντικές ἐπισημάνσεις
ἀπό τήν παγκόσμια Ὀρθοδοξία 

Μιναρέδες στήν Ἑλβετία

Ἐλευθερίου Οἰκονομάκου

(Τό ἄρθρο, πού ἀκολουθεῖ σέ μετάφραση, ἔχει συγγραφέα ἄγγλο ὀρθόδοξο ἱερέα, γνωστό στό περιοδικό μας, (βλ. τεύχη 185, 251). Πρόκειται γιά ἕνα σχολιασμό ἀπό ὀρθόδοξη πλευρά τοῦ δημοψηφίσματος, πού ἔγινε στήν Ἑλβετία καί ἔδειξε ὅτι οἱ Ἑλβετοί δέν ἐπιθυμοῦν νά ἔχουν μιναρέδες στή χώρα τους. Ὡς γνωστό τό ἀποτέλεσμα αὐτό τοῦ δημοψηφίσματος προκάλεσε ποικίλες ἀντιδράσεις στήν Εὐρώπη).

Στίς 29 Νοεμβρίου 2009 ἔγινε στήν Ἑλβετία δημοψήφισμα γιά τό ἄν θέλουν οἱ Ἑλβετοί μιναρέδες στή χώρα τους ἤ ὄχι. Τό ἀποτέλεσμα ἤταν “ὄχι”, κάτι πού ἀμέσως προκάλεσε θύελλα ἀντιδράσεων ὡς ἀπαράδεκτη καί, ὑποκριτικά, ὡς παραβίαση στοιχειωδῶν ἀρχῶν “πολιτικῆς ὀρθότητας”. Προκάλεσε ἐπιπλέον καί ἀπειλές ἀπό πλούσιους Ἄραβες ὅτι θά ἀποσύρουν τίς καταθέσεις τους ἀπό τίς ἑλβετικές τράπεζες. Στή συνέχεια, ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ἀκούστηκαν ἐκφράσεις στηρίξεως τῆς ἀποφάσεως τῶν Ἑλβετῶν σέ Γαλλία καί Γερμανία. Στή Γερμανία μάλιστα κάποιοι ἐξέφρασαν τήν ἐπιθυμία νά τεθοῦν ἐκτός νόμου τά μουσουλμανικά κοιμητήρια. Τώρα πού ὁ σάλος καταλάγιασε, τί θά μποροῦσε νά λεχθεῖ πάνω σ᾿ αὐτό ἀπό ὀρθόδοξη σκοπιά;

Ἴσως τό πρῶτο πράγμα, πού θά μποροῦσε νά λεχθεῖ εἶναι ὅτι ὅλο τό πρόβλημα δημιουργήθηκε ἀπό τήν ἀπληστία τῶν δυτικοευρωπαϊκῶν κυβερνήσεων.

Κήρυγμα Κυριακῆς Β΄ Λουκᾶ
Ἡ καινούργια συμπεριφορά

(Λουκ. 6,31 - 36)

(Μοναχός Ιγνάτιος Βερβέρης, 29-9-2024)

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 278, 1-6-2010 

«Τά τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα» (δ) - 3

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

...Αὐτή εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ «ἐκκλήτου» ἀπό τό 1928, πού θεσπίστηκε μόνο γιά τούς Ἀρχιερεῖς τῶν Νέων Χωρῶν, ἴσαμε τό 1977, πού διευρύνθηκε καί περιέλαβε -ὑποτίθεται εὐεργετικά- καί τούς Ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Ἑλλάδας καί ἴσαμε τό 2010, ὅταν ἐμφανίστηκε στό πάλκο τῆς σκανδαλοποιοῦ προβολῆς ἡ δεύτερη αἴτηση «ἐκκλήτου», πού ὑποβλήθηκε ἀπό τόν τελευταῖο γόνο τοῦ Τάγματος Φωστίνη, τόν Παντελεήμονα Μπεζενίτη.

Τή δεύτερη αὐτή αἴτηση σοφίστηκε νά τήν ἐκμεταλλευτεῖ, στό ἔπακρο, ὁ σημερινός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος. Ὁραματίστηκε νά καθήσει στό θρόνο τῆς ὑπεροχῆς του καί νά ἐπανακρίνει τό μοναχό Μπεζενίτη. Νά τόν δικάσει ex kathedra, τελεσίδικα καί ἀμετάκλητα. Νά ἐπιβάλει τήν κρίση του καί τήν ἀπόφασή του στήν ἑλληνική Ἱεραρχία, πού ἀντιμετώπισε, μέ σκληρότητα, τόν πολυκέφαλο σκανδαλισμό τοῦ Μπεζενίτη καί πού τοῦ στέρησε τό χάρισμα καί τήν ὑπευθυνότητα τοῦ Ἐπισκόπου.

Εὐνοεῖ ἡ Ἐκκλησία τόν φανατισμό;

Ραδιοφωνική ἐκπομπή "ΑΤΤΙΚΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ"
"Οἱ ἀνησυχίες μας σέ διάλογο καί ἀντίλογο"

(05-11-1995)

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 278, 1-6-2010 

«Τά τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα» (δ) - 2

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

...Ἐνδιαφέρει νά δοῦμε πῶς λειτούργησε τό «ἔκκλητο» στή μακρά διαδρομή τῶν ὀγδονταδυό χρόνων, πού κύλησαν ἀπό τό 1928 -ἡμερομηνία θέσπισής του- ἴσαμε τό 2010, πού προβάλλεται καί διαφημίζεται, ὡς ὑπεροχικό προνόμιο τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καί ὡς μανδύας ἐπικάλυψης τῶν ἀθλιοτήτων τοῦ μοναχοῦ Μπεζενίτη.

Στό μακρότατο αὐτό χρονικό διάστημα, δυό μόνο Μητροπολίτες ὑπέβαλαν αἴτηση προσφυγῆς στό Πατριαρχεῖο, γιά ἀναψηλάφηση τῆς καταδίκης, πού τούς ἐπέβαλε τό Συνοδικό Δικαστήριο.

Ὁ πρῶτος εἶναι ὁ ἄλλοτε Μητροπολίτης Δράμας Φίλιππος, ὁ ὁποῖος δικάστηκε ἀπό τό Συνοδικό γιά τούς Ἀρχιερεῖς Δικαστήριο, γιά σοβαρά παραπτώματα, κατά τό ἔτος 1964 καί κηρύχτηκε ἔκπτωτος ἀπό τόν Μητροπολιτικό του θρόνο.

Ὁ δεύτερος εἶναι ὁ πολυδιαφημισμένος καί πολυσχολιασμένος, ἄλλοτε Μητροπολίτης καί νῦν μοναχός, Παντελεήμων Μπεζενίτης, πού μέ τίς συμπεριφορές του ἐξελίχτηκε σέ σύμβολο τῆς διαφθορᾶς καί σέ πρόσωπο, πού καταπρόδωσε τήν ἱερή ἀποστολή του καί καταλέρωσε τό ἁγιότατο Θυσιαστήριο.

Ἀνάμεσα στά δυό αὐτά πρόσωπα, ὑπάρχει ἕνας ἰδιότυπος δεσμός. Εἶναι πνευματικά ἀναστήματα τοῦ ἄλλοτε Μητροπολίτη Χίου Παντελεήμονα Φωστίνη καί μέλη τοῦ τάγματος, πού ὁ Φωστίνης ἵδρυσε καί πού ἔμεινε γνωστό γιά τίς ἰδιαιτερότητές του καί γιά τά δύσοσμα ἴχνη, πού ἄφησε πίσω του.